Tuesday, May 17, 2022

तुतारी

 

 शाळेत असताना मराठी चा 

तास माझ्या आवडीचा  सुंदर, आल्हाद दायक, 

स्फुरणदायक विचारांच्या, कविता!

शिकवल्या  जात  व  इतर विषयात लक्ष 

न लागणारा मी ह्या तासाला मात्र एकाग्रतेने 

ऐकत असे, नकळत यां शालेय जीवनातील 

बर्याचशा  कविता आज देखील पाठ आहेत..

आज सकाळी जागा झालो ती ह्या  

केशव सुतांच्या तुतारीने. 


एक तुतारी द्या मज आणुनी

फुंकीन जी मी स्वप्राणाने
भेदुनी टाकीन सारी गगने
दीर्घ तिच्या त्या किंकाळीने,
अशी तुतारी द्या मजलागुनि
जुने जाऊ द्या मरणालागुनि
जाळूनी किंवा पुरुनी टाका
सडत न एका ठायी ठाका
सावध ऐका पुढल्या हाका
खांद्यास चला खांदा भिडवूनी
एक तुतारी द्या मज आणुनी
प्राप्तकाल हा विशाल भूधर

सुंदर लेणी तयात खोदा
निजनामे त्या वरती नोंदा
बसुनी का वाढविता मेदा
विक्रम काही करा चला तर
हल्ला करण्या ह्या दंभावर,
ह्या बंडावर
शुरांनो या त्वरा करा रे

समते चा ध्वज उंच धरा रे
नीती ची द्वाही फिरवा रे
तुतारीच्या या सुरा बरोबर

-- केशवसुत 

Wednesday, May 11, 2022

वेळ

 वेळ, 

ज्याला लागत नाही
ह्याला कधी कोठेही कोणीही प्रवेश
नाकारू शकत नाही,
सांगून ह्याचे येणे
फार क्वचितच,  
मन मानेल तेव्हां
एकाच वेळेस अनेक जागी
फक्त हाच जाऊ शकतो,
ह्याच्या डायरीचा हिशोब
लागणे कठीण, त्याच्या
मनात आले कि तो हजर,
त्याला अनेक रूपे
कुठले रूप घेऊन
तो समोर कधी उभा ठाकेल
आज पर्यंत कोणी सांगू
शकले,
शकणार,

नाही.
त्याला देश
नाही वेश नाही,
रंग रूप तो ठरवेल तेच
तो आपली भेटीची वेळ स्वतः ठरवितो.
एका लाटेत शेकडो,हजारो, लाखो
तो बासरीवाल्या सारखा
एकाच वेळेस घेऊन जातो.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

काल माझ्या प्रिय मित्राची वेळ 
आली व काळाने त्याला नेले.  
वयाच्या १७ व्या वर्षी आमची भेट झाली 
मैत्री खूप दाट होत गेली. एकमेकाला 
रोज भेटल्याशिवाय दिवस सरकत नसे. 
कॉलेज संपले मी नोकरीत गुंतलो 
तो त्याच्या नोकरीत.
पठ्ठ्या प्रेमात पडला व घाईत 
लग्न करून बसला, मग काय 
जाणे येणे फारच कमी झाले.
त्याच्या दोन गोंडस मुलांनी मला
काकाचे नाते न जोडता  मामाच्या नात्याने जोडले.
ह्या नंतर मात्र आम्ही बरेच दुरावलो तो दिल्लीत 
मी बंगळूर असे फिरलो भारत  दर्शन करत राहिलो 
भेटी गाठी आता फारच दुर्मिळ झाल्या.
त्याने कंटाळून जाहिरात क्षेत्र सोडून  दिले 
आता तो पेंटिंगस कडे वळला उत्कृष्ट 
कला त्याला साथ देत होती अचानक 
एक मोठा झटका येऊन त्याची उजवी 
बाजू निकामी झाली. पण जिद्द त्याल स्वस्थ 
बसू देईना डाव्या हाताने पुन्हा 
उजव्या हातावर मात केली व रोज एक 
पेंटिंग हा रतीब त्याने ठेवला तो 

गेल्या वर्षा पर्यंत मग मात्र प्रकृती 
साथ देईनाशी झाली, त्याच्या मूक स्वभावाने 
आता पूर्ण मुके रहाण्याचे ठरवले, 
माझे जाणे माझ्या व्यापानी बंद झाले 
एक मेकाची खुशाली मात्र कळत होती.
नाव मात्र त्याचे होत होते एक उत्ताम 
पेंटर म्हणून माझ्या आनंदास तेव्हढे पुरे होते,
२० वर्षे ह्या न त्या आजारांनी त्याला पिछाडले,
शेवटी काल काळाने त्याला नेला.
सुटला.

*ह्या वेड्यावाकड्या विचारांचा खचखोळ वेळोवेळी माझ्या वेड्या समाधानाकरिता कागदावर  उतरवीत गेलो. ह्या ना कविता, ना लेख,ना गोष्टी, ना बाल गीते,मनी जसे आलेमेंदूला जसे दिसले तसे वहीत उतरविले,हा प्रयत्न कुठल्याही वांग्मय प्रकारात शोधूनही सापडणार ना मोडणार.माझा हा टाईमपास आवडल्यास तुमचा टाईमपास करण्यास वाचावे.ह्यात शोध/बोध् घेण्यासारखे काहीही नाही,काही असले अथवा दिसले तर ते माझे abstract सेल्फ portrait असे समजावे.


   















Saturday, May 7, 2022

तारा

      १९ ७४ साली आमची भेट वरच्या ने

घडवून आणली. अगा जे घडणे मला अशक्य  वाटले 

ते त्याने घडवून आणले. 

आजही मला राहून राहून त्याची कमाल वाटते.

१९७६ ला

पती पत्नीच्या नात्यात बांधले गेलो \

दोन चाकाचा संसार सुरु झाला

.आज अक्षय तृतीयेला ४६ वर्षे पूर्ण होतील..

म्हणतात न तसेच...पण नांद्लो.

वरच्याच्या वरद हस्ताने भरभराटीचे 

पिक मात्र साथ देत गेले. 

संसारातील येणाऱ्या उचक्या पडसे खोकला 

ताप, दोघांनी यशस्वी रित्या झेलले..

आनंदी मात्र आजतागयात  आहोत 

हा तुझा आशीर्वाद कायम राहो.

===============================




  

 


 









चाफा आणि सोनटक्क्याचेअबोल प्रेम

 मी पाहिलंय ते अबोल प्रेम,    ते देखील दुतर्फी, विचार करा १ नाही तर ५ वर्षे  त्याचे रोज तिच्या बाकावर  नियमितपणे ती यावयाच्या पूर्वीच  हळुवा...