Tuesday, June 18, 2024

पुन्हा एकदा मोर.

 

पुन्हा एकदा मोर.

आज सकाळी जागआली व खिडकी बाहेर पाहिले आकाश काळ्या ढगांनी आच्छादलेले. पाहून त्या आकाशाकडे , आठवण झाली जुन्या ब्लॉगची. पहा वाचून आजही वाचण्यात किती आनंद आहे तो.





एके दिवशी काय झाले

काळे ढग वेगाने धावत आकाशात एकत्र  जमू लागले
एका पांढऱ्या ढगाने काळ्या ढगास विचारले
“ अरे कारे जमला आहात तुम्ही सारे? ”
तसे काळा म्हणाला “ माहित कसे नाही तुला?
सारे काळे जमले म्हणजे आता मोर नाचणार!
आम्ही सर्व एकमेकावर आपटून ढोल वाजवणार,
आमची मैत्रीण डिस्को बिजली, लाईट चालू करणार,
तुला यायचे आहे का? तर चल... पण आधी काळा हो”
असे म्हणताच पाढरयाने काळयास मिठी मारली व झाला काळा.
निघाला नाच पहायला, ढोल वाजवायला.
पोहोचले सर्व महाला समोरील बागेवर. लागले हळू हळू ढोल वाजवायला,
ऐकून ढोल, मोरांचा थवा लागला थुई थुई नाचायला,पिसारे लागले फुलायला,
डिस्को बिजलीने सुरु केला थय थयाट, आता मोर, ढग,बिजली येऊ लागले रंगात,गडगडाट,कडकडाट, गडगडाट, कडकडाट आवाज वाढू लागले
बगीचा पिसाऱ्यानी कृष्णमय झाला, एवढ्यात...
काळ्याचे ढोल फाटले, आणि पावसाच्या धारा लागल्या,
बिजली पळाली भिजून,थकले मोर नाचून,

धरती मात्र हसू लागली हिरवीगार होऊन.

'बकेट लिस्ट'

 



२८मे २०२४ एक  अविसमरणीय तारीख. 

मला स्वप्नात देखील कल्पना नव्हती कि मी कोविड च्या २ वर्षात घरात बसून रोज काही चित्रे माझ्या आय पॅड वर काढून ती इंस्टाग्राम वर लावत असे त्या चित्रांचे प्रदर्शन भरवेन.

पण अंजलीने मला भरीस पाडून मला ह्या अनुभवासाठी तयार केले. २८ ते ३मे पर्यंत मुंबईतील प्रसिद्ध जहांगीर आर्ट ग्यालरीत आमच्या तिघांचा एक ग्रुप शो आम्ही सादर केला.

आता आम्ही तिघे म्हणजे अंजली, प्रतिमा ( अंजलीची बाल मैत्रीण ) आणि मी. 

माझ्यासाठी हा पहिलाच अनुभव.

अंजलीचे हे ४ सोलो शो नंतरचे हे ५वे.

अंजलीचे सर्व काम लाकडात आणि ऍक्रेलीक रंगाने . तिच्या कलाकृती बघण्यासारख्या.

प्रतिमा आम्हा दोघापेक्षा जुनी खिलाडी. तिची ऑइल मधील ऍबस्ट्रॅक्ट आणि ब्लॅक न व्हाईट मधील स्केचेस व सिरॅमिक मधील वस्तू सर्वच मास्टर पिसेस. 

ह्या दोंघांपुढे मी डिजिटल drawings करणारा थोडा वेगळाच. 

२८ तारखेला सकाळीच अंजली प्रतिमा यांनी जहांगीरला जाऊन पूर्ण रचना केली त्यावर उत्तम प्रकाश योजने मुळे सर्वांची पैंटिंग्स खूप उठावदार वाटत होती. एक प्रसन्न वातावरण वाटत होते.

 

एक प्रकारची जाहिरातबाजी करण्याचे पूर्ण काम माझया कडे लागले होते.  समरणशक्तीस ताण देऊन  सर्व मित्र, आप्तेष्ठ, ओळखी पालकीच्याआ सर्वांचे व्हाट्स अँप नंबर मिळवून अगत्याचे बोलावणे केले. माझ्या लिस्ट मध्ये अंदाजे ८० नावे अंजली प्रतिमाची एक ३०/३५ नावे. लोकांना विसरू नये म्हणून आठवडा आधी व reminder करण्या पासून सर्व करून आता ह्या निमित्ताने न भेटलेले मित्र मंडळ भेटेल ह्या आशेत खुश होतो. पण तसे काही घडले नाही.खरी आस्था असणारे ४ मित्र मात्र अगत्याने आले.

पुढील ६ दिवस मात्र आम्हा तिघा शिवाय ओळखीचे असे कोणी फिरकले नाही. मुंबई दर्शन च्या बसेस मात्र दर ३० मिनीटांनी येत होत्या. माझ्या आणि प्रतिमांच्या कलाकृती पेक्षा अंजलीच्या कलाकृती पसंतीस येत होत्या कारण त्यात 

नावीन्य होते. भारतातील अनेक ठिकाणाहुन आलेल्या प्रवाशांनी तिच्या पेंटिंग्स समोर अनेक सेल्फी घेतले. आज तुम्ही मध्य प्रदेश, आंध्र, अशा ठिकाणी कोणाकडे गेलात तर तुम्हाला अंजलीचे पेंटिंग दिसल्याशिवाय रहाणार नाही.

अतिशयोक्ती मुळीच नाही.

६ दिवसात मिळालेले अनुभव गाठीस बांधून आता पुढील वाटचाल.

माझ्या  सारख्या नवोदित कलाकाराला आपली कला स्वतः एका मोठया दालनात पहाण्यात मिळालेले समाधान शब्द वर्णनं करू शकत नाहीत.


आज अंजलीचा आग्रह नसता तर मी ह्या अनुभवाला मुकलो असतो.

तिला मात्र मी हे बोललो नाही कि नकळत तिने माझ्या 'बकेट लिस्ट' वरील एका विश वर टिक केले.

थँक यु  अंजली. 

चाफा आणि सोनटक्क्याचेअबोल प्रेम

 मी पाहिलंय ते अबोल प्रेम,    ते देखील दुतर्फी, विचार करा १ नाही तर ५ वर्षे  त्याचे रोज तिच्या बाकावर  नियमितपणे ती यावयाच्या पूर्वीच  हळुवा...