आरसा

५ -६ वर्षापूर्वी माझे वजन जरा जास्तच वाढले होते आरशात स्वतःला पाहणे सोडून दिले होते त्याच वेळेस कोणीतरी एका भेटीत नवीन डायेटीशनचे नाव सुचवले. दुसर्याच दिवशी मी स्वतःचे पाय पुन्हा स्वतःलादिसतील ह्या आशेने  त्यांच्या पार्ल्यातील क्लिनिक मध्ये हजर झालो पहील्या क्षणीच समोर बसलेल्या डॉक्टरांकडे (डॉक्टरांची उंची  ६’ असावी तसेच शिडशिडीत बांधा )पाहून आपले वजन नक्कीच ह्या कमी करू शकतील ह्याची खात्री पटली.त्यानंतर त्यांच्या सांगण्याप्रमाणे १ महिना डायेट केला व पुन्हा मी आपल्या पायांचे दर्शन घेऊ शकलो.त्यांच्या ह्या जादूच्या कांडीस (डायेटला) व अथक पृथ्वी  वरील वजन कमीकरण्याच्या प्रयत्नास माझा एक छोटासा सलाम.

आमची काया तुमची माया

आमचा बी पी तुमची रेसिपी

आमचा कोलोस्टरोल तुमचा कंट्रोल  

काल ५०० ग्राम कमीआज ६००  ग्राम कमी

वजनात घट होतेय भरा भरा

महिन्या अखेर रिपोर्ट आला बरा

पोटाचा नगारा झाला सपाट 

टायर्स कंबरेचे  झाले फ्ल्याट 

जुनी जीन्स जुना कुर्ता

पुन्हा झाला बरां 

नको आता पिझ्झा

नको वडा पाव

नको वास  बासुंदीचा

नको वास  बिर्याणीचा

आता आरसा झाला सखा!

आता केवळएकच ध्यास सशक्त

आणि निरोगी शरीराचा

आभार! आभार! डॉक्टर ...

खोक्याचा झाला बोका

मोबाईलने जीवन सुखकर केल्या पासून फोन करण्या ऐवजी तरुण मंडळी Whats-app वर लिहून कळविणे पसंद करतात.असाच एक निरोप माझ्या पुतणी ने मला केला...त्याला उत्तर देताना न कळत मजेशीर यमक जुळत गेले. एक गम्मत.

पुतणी: काका,मी आज येऊ का भेटायला?

मी: वळकम अम्मा!

पुतणी: मी ४ वाजेपर्यंत पोहचते

मी: ओके अम्मा!

पुतणी: c u soon, on my way, could be delayed by 15 min.

मी: ओके अम्मा! 

(माझा मेंदू सरकला आणि...whats-appवर फिरू लागली बोटे )

...ओके  बोके डोक्यावर पडले खोके

खोक्यातून पडला साबण तुझा मित्र रावण

रावणाची आई सुगरण तिने केले शिकरण

शिक्रणात पडली माशी झाली शिकरण नकोशी

रावणाची आई चिडली झाडावर जाऊन बसली

डोक्यात पडला पेरू रागावून आई म्हणाली 

आता याला कसा कापू?नाही सुरी नाही चाकू

केला केला विचार तिने मारली उडी झाडावरून 

रागाने गेली पाय आपटीत घरात 

पाहून तिला धूमस्ताना लागला रावण हसायला 

म्हणाला आई आई शांत हो एवढा क्रोध बरा नव्हे 

काप त्या पेरूला उभा आडवा भर त्यात तीखट मीठ चाट मसाला 

आणि दे सर्वाना खायला  ऐकून रावणाचे बोलणे

आईला खुद्करून  हसली... 

एवढ्यात बेल दाराची वाजली

मी आलो whats-app मधून बाहेर 

दार उघडले आणि लागलो हसायला

पुतणीने विचारले काय झाले काका

पट करून उत्तरलो काकांचा झाला बोका

बोक्याचा झाला खोका ...

आहा ते सुंदर दिवस...

आमचे अण्णा (वडील) खूप हौशी होते.

त्यांना नवीन टेकनॉलॉजी बरोबर

आपण असावे अशी हौस.

माझ्या आठवणीत आमच्या घरी

टेलेफोन १९४८,मी ४वर्षाचा असल्या पासून

पहात आलो. जेव्हां संपूर्ण ल्यामिंगटन रोडवर

केवळ ३ फोन होते. शेजारी पाजारी आमचा नंम्बर

आपला असल्या सारखा मित्र मंडळीना देत असत,

त्यांना फोन आल्यावर बोलावणे हा आमचा

शेजारधर्म.फोन नंतर मोठी वस्तू कोठली आली

असेल तर ती म्हणजे LPरेकार्ड चेंजर आणि

रेडीओ. ३’उंच २’ रुंद आकाराच्या एका लाकडी

कपाटात ह्या दोन्ही गोष्टी बसविल्या होत्या

त्यास वर छान तीन आरसे बसवून दर्शनी ड्रेसिंग

टेबल दिसावे असे अण्णांनी स्वतः डिझाईन केले होते.

गाणी किवा रेडीओ चालू असल्यास आवाज

ऐकू यायचा पण कुठून पटकरून समजायचे नाही.

रेकार्ड चेंजर मध्ये एका पाठो पाठ ७ रेकॉर्ड्स लागायच्या.

आम्हा सर्वाना गम्मत वाटायची ती एक रेकॉर्ड संपली की

राहिलेल्या रेकॉर्डस पैकी एक रेकॉर्ड संपलेल्या रेकॉर्डवर पडायची

मग चेन्जरचा पिन असलेला हात हळूच येऊन त्या रेकॉर्डचे गाणे लावायचा.

त्या बालवयात ऐकलेली गाणी

आज हि मनात ताजी तवानी आहेत.

“यमुना जळी खेळूखेळ कन्हया”...

“परवशता पाश दैवी”...

“एक तत्वनाम दृढ धरी”...

“दर्यावर डोले माझे चिमुकले घरकुल”...

 “दत्त दिगम्बर दैवत माझे”...

“दर्या फोफावला माझे ग तारू”...

“चल  ग सखे वारूळाला”...

“रमला कुठे ग कान्हा”...

“नका गडे माझ्याकडे पुन्हा पुन्हा पाहू”...

“कल्पवृक्ष कन्येसाठी”...

“दादा मलां एक वहिनी आंण”...

ज्योत्स्ना भोळे, भीमसेन, माणिक वर्मा,

गंगुबाई हंगल,  दिनानाथ मंगेशकर, बाल गंधर्व,

माधव वाटवे, पराडकर,पु ल, लता, आशा,

सुधीर फडके, अशा उत्तम गायकांना

ऐकत आन्ही लहानाचे मोठे झालो.

३०० हून अधिक LP’sआमच्या

त्या ड्रेसिंग टेबलच्या पोटात दडल्या होत्या.

ती ऐकूनच संगीत ऐकण्याची आवड निर्माण झाली.

गाण्याचा गळा काही नव्हता पण ऐकून

शिळेवर गाणी म्हणावयाची सवय मात्र

६व्या वर्षापासून लागली ती आजतागयात कायम

काम करताना स्वतःचे  मनोरंजनाचे उत्तम साधन.

कालान्तराने रेकॉर्ड चेन्जरची  ट्रानझीस्टरने जागा घेतली

LP’s वरील गाणी आता ट्रानझीस्टरवर ऐकणे सोपे झाले होते.

 रेकॉर्ड प्लेयर नादुरुस्तझाला. अण्णा गेल्या नंतर 

त्याचा वापर ड्रेसिंग टेबल म्हणूनच वाढला,जसे कुटुंब वाढले तसे

आम्ही प्रत्येकाने आपापले वेगळे संसार थाटले.

आजमितीला  चेंजरचे माझ्या धाकट्या भावाने

चेहरा मोहरा तोच ठेऊन सुंदर पैकी खण

असलेले कपाट बनवले आहे. मला मात्र त्याकडे

पाहील्यावर बालपणीच्या आठवणीना मनात उजाळा मिळतो.

नकळत मनोमनी प्रत्येकवेळेस एकच ओळ रेंगाळते 

 ‘आहा ते सुंदर दिन हरपले’.