दुसरी पाटी.

दुसरी पाटी.                                            *

६/७ वर्षाचा होतो, इयता  दुसरीत प्रवेश घेतला तेव्हां,दप्तरात एक पाटी, दुधी पेन्सील , अंकल्पी, मधल्या सुट्टीतील खाऊचा डब्बा. प्रार्थना झाल्यावर आम्हाला, आमच्या वर्ग शिक्षिका तेलंग बाई पहिल्या मजल्यावरील वर्गात रांगेतून घेऊन जायच्या. तेलंग बाईंच्या हातात लाकडी फुटपट्टी असायची ती त्या फक्त खोडकर मुलांवर डोळे मोठे करून  नुसत्या उगारायच्या. पट्टीचा वापर मात्र कधी नाही झाला.

त्या वयात गम्मत म्हणजे मला कुठलीही गोल वस्तू दिसली कि तेलंग बाई आठवायच्या, तेलंगबाई गोल,  गुलाबी गोऱ्या, सफेद साडीतच असत. (मोठा झाल्यावर समजले त्या विधवा होत्या.) वर्गात आल्याबरोबर सर्व मुलांचा ' बाई नमस्ते' चा कोरस व्हावयाचा, मग बाई पटीनेच खाली बसावयाची खुण करीत. त्यांनंतर 'मुलानो पाटी काढा' चा आदेश सुटायचा.

व बाई फळ्यावर लिहावयास लागायच्या ' बे चा पाढा, तीन चापाढा' मग  आम्ही मुले आप आपल्या  पाटीवर उतरवीत असू,

मला ह्या कृतीचा मोठा कंटाळा असे. एक तर मला पाटीवर दुधी पेन्सिल ने लिहिताना येणारा कर्कश आवाजाने अंगावर कांटा उभा राहायचा, माझे उतरवून होई पर्यंत फळा पुसला जाई,थोड्या दिवसात अंकाल्पित हेच पाढे असतात मग बाई फळ्यावर कशासाठी लिहायच्या? बरे व्हायचे काय कि पाटीला दोनच बाजू त्यामुळे भाषेच्या तासाला पाटी पुसावीच लागायची. काही मुलांकडे डबलपाटी असायची त्यामुळे त्यांना सोयीस्कर पडायचे. पण रोज पाटी न्यावी तर लागायचीच.इयता ३ रीत  पाटी गेली आणि वहीआली ती देखील चार ओळींची,अक्ष्रर वळणदार व्हावे म्हणून.

असो, मग पुन्हा पाटी पहिली ती माझ्या मुलांना कोणी भेट दिलेली.

माझ्या ७५व्या वाढदिवसाला प्रियाने, (माझ्या मुलीने,)माझी दुसरी पाटी भेट म्हणून दिली पण ही पाटी पहिल्या  पाटी सारखी नाही. कम्प्युटराईजड आहे हो आता घरा घरातून हि पाटी दिसेल तिला नोट प्याड.स्लेट,अशी नावे आहेत.

आता भेट मिळालेल्या पाटीवर मी चक्क पेंटीगस करू शकतो. अहो त्यात असलेल्या प्रोक्रीएट सौफटवेर मुळे कॅनव्हास वर  करू एवढी सुंदर पेंटिंगस होतात.

माझा वेळ ह्या पाटी मुळे उत्तम  चाललाय रोज दिवसातून मनाला स्वैर सोडून २/३ पेंटिंगस करण्याचा अवर्णीनिय आनद मी घेत आहे .

पेंटिंगस होतात छान, पण...

जो आनंद कॅनव्हास वर कुंचल्याने रंगाचे फराटे मारण्यात, रंगाने हात माख्ण्य्यात  मिळतो तो ह्या पाटीत नाही. मग कधीतरी हळूच पेपर/ कॅनव्हास काढून रंगवण्याची मज्जा लुटल्या शिवाय रहावत नाही,

‘जुने तेच सोने’

हे मनोमनि मान्य करावेच लागते,

*नवीन पाटीवर केलेले पेंटिंग.

शंभर

शभंर

१८ जुलै १९९८

ओळख लेखाने(?) स्वतःची ओळख

करून दिली,तेव्हां वाटले देखील नाही

की, मी १०० कागद भरून काढेन.

एक १०० पानी वही भरली

माझ्या वेड्या वाकड्या विचारानि?

विचारू नकात किती जणांनी वाचली?

कोणी वाचो की न वाचो, लिहिण्या 

पाठीमागील उद्देश हा लोकांनी वाचावे नव्हताच

किंवा कोणी वाचून कौतुक करावे,

हि शंभर पाने म्हणजे माझ्या डोक्यात 

वेळोवेळी गरगरणारे विचार, ते डोक्यातून

कागदावर, कागदावरून संग्रही राहावे म्हणून

ब्लॉगवर ह्यातून बोधप्रय घ्यावे असे काही नाही. 

कोणी अभिप्राय द्यावे हि अपेक्षा हि केली नाही. 

अधिक लोकांनी वाचावे ह्या करिता फेसबुक वर 

जाहिरातही नाही केली. आपले हसे आपणच पाहावे 

नाही ह्सावे  त्याचे प्रदर्शन करावेसे हि नाही वाटले

आज पर्यंत १०० हा आकडा क्रिकेट बोर्डावर. नोटेवर, 

पाहिलाय एरवी शाळेपासून तो रेषेच्या खालीच पाहिलाय.

पण अलीकडेच मला १००/१०० मिळाल्याचा आनंद 

मिळालाय,नाही झालाय.

ह्या जुलै महिन्यात मी जे जे  त एक सहायकं शिक्षक 

म्हणून बोलावला गेलो.माझ्यावर २१ मुलांची जबाबदारी 

दिली गेली.२ एक महिन्यात ती संख्या १२ वर ढासळली. 

काही मुले सोडून गेली काहींनीबहिष्कार टाकला व काहींनी 

माझ्या पेक्षा दुसरे साहायक बरे म्हणून त्यांच्या वर्गात 

जाणे पसंद केले.

ऑक्टोबर महिन्यात माझ्या वर्गात ६ मुली

२ मुलगे असे एकूण ८ विद्यार्थी उरले, ज्याना 

माझे मार्गदर्शन योग्य वाटत असावे.

शेवटचे हे महिने म्हणजे वार्षिक प्रदर्शनाची

तयारी. आपले काम ह्या प्रदर्शनात लागावे हि प्रत्येक 

विद्यार्ह्याची इर्षा त्या साठी सर्व झटून कामास लागतात, 

त्या साठी माझ्या ८ विद्यार्थ्यांनी देखील झटून कामे केली.

प्रदर्शनासाठी एकूण ५४ विद्यार्थ्यांनी कामे निवडीसाठी

जमा केली. त्यातील ३७ कामे निवडली गेली. 

माझ्या ८ हि विद्यार्थ्यांची कामे निवडली गेली 

म्हणजेच मी १००% नि उतीर्ण झालो. 

योगा योगाने हे माझ्या १०० व्या लेखाबरोबर व्हावे,

हा मात्र माझ्यासाठी,‘सम समा संयोग कि जाहला’.

अर्थात ह्यात विद्यार्थ्याचा वाटा सिंहाचा.

माझ्या अनुभवाच्या विद्यार्जनाचे सार्थक झाले 

हे माझ्याकरिता मनपूर्वक नाही

१००% समाधान.