श्रद्धांजली
माझ्या लहानपणापासून मी (आम्ही) सर्व भावंडे
सकाळच्या येणाऱ्या सर्व वर्तमान पत्रे आपापल्या
सोयीनुसार वाचत असू, दोन मराठी एक इंग्रजी
व दुपारी/ संध्कायाळी एक इंग्रजी वर्तमान पत्र.
ह्या सवयी मुळे आज हि आम्हा सर्व भावंडाकडे
वर्तमान पत्र हातात घेऊन चाळल्याशिवाय
दिवस सुरु होत नाही.वाचनाचे हे बाळकडू कधीच
कडू लागले नाही.,
वर्तमान पत्रे हातात आल्यावर माझी सवय म्हणजे
पहिल्या पानावरील मथळा वाचून, मी शेवटच्या पाना पासून
पेपर उलटा वाचत असतो कारण खेळांची बातमी
खेळ मी खेळत असे किंवा नसे पण सर्व खेळात मध्ये रुची .
बुद्बिबळ, ब्याडमिनटन, बिलीयर्ड्स, टेनिस, हुतुतू, क्रिकेट,
खेळाच्या बातम्या वाचल्या कि माझे पोट भरायचे,
मग एक एक पान उलटत नजर फिरवीत जगाच्या बातम्या
आत्मसात करत मी थांबायचो तो, त्या ओबिचुरी पानावर
ज्यावर व्यक्तीच्या छाया चित्राबरोबर असलेल्या
शाब्दिक श्रद्धांजली वाचण्यात मला आजही रस आहे.
त्या छोट्या चार ओळीमध्ये गेलेल्या व्यक्तीचे कर्तृत्व,
स्वभाव, लोकप्रियता बरेच काही सामावलेले असते
पुन्हा वर्षाने जेव्हां त्या व्यक्तीस ह्याच पानावर
पहातो तेंव्हा आपल्या ओळखीचे कोणी गेल्या सारखे
वाटू लागते.
आजही माझा हा नित्यनेम चुकला नाही.
प्रत्येक छाया चित्र न्याहाळून पहाणे चुकत नाही
माझ्या ओळखीचे जरी नसले तरी मेंदूत गरगर
चक्र फिरते व मी त्या सर्वांमधील लक्षात रहाणाऱ्या
चेहऱ्यापाशी थांबतो व त्याच्या जीवनात काय काय घडले असेल
ह्याचा तर्क बांधतो छायाचित्राखालील श्रद्धांजली वाचून
त्याच्या प्रियजना बद्दल उगाचच विचार करतो.
दिवस भर कुठेतरी मेंदूत हा विषय अडकलेला असतो.
हे सर्व नातेवाईक कशासाठी प्रिय व्यक्ती गेल्यावर
वर्षो न वर्ष कशाकरिता हे जाहीर दुखःप्रदर्शन करतात.
जनतेच्या माहिती करिता कि गेलेल्या व्यक्तीची बातमी
न मिळालेल्या मित्र परिवारास व आप्तेष्टाना कळविण्यास?
कि त्या व्यक्तीस मोक्ष मिळावा म्हणून? की शिरगणतीवाल्यांना कळावे
म्हणून? एक ना अनेक प्रश्न.पण हा आठ्वणीचा
दिवस उलटल्यावर जवळचे कदाचित कात्रण जपत असतील,
पण देशभर गेलेल्या वर्तमानपत्रांच्या आवृतींचे काय?
ह्याचा विचारही करणे कठीण.
काल २६/११ /२००८ च्या ताज आतंकवादि हल्ल्यात
नाहक बळी पडलेल्या व आतंकवादिंशी जिगरीने दोन हात करणाऱ्या
आपल्या पोलीस दलास मनपूर्वक श्रधांजली
*ह्या वेड्यावाकड्या विचारांचा खचखोळ वेळोवेळी माझ्या वेड्या समाधानाकरिता कागदावर उतरवीत गेलो. ह्या ना कविता, ना लेख,ना गोष्टी, ना बाल गीते,मनी जसे आले, मेंदूला जसे दिसले तसे वहीत उतरविले,हा प्रयत्न कुठल्याही वांग्मय प्रकारात शोधूनही सापडणार ना मोडणार.माझा हा टाईमपास आवडल्यास तुमचा टाईमपास करण्यास वाचावे.ह्यात शोध/बोध् घेण्यासारखे काहीही नाही,काही असले अथवा दिसले तर ते माझे abstract सेल्फ portrait असे समजावे.
