एक सुवर्ण संधी

काल मी वर्तुळ पूर्ण केले.

१९६७ साली मी जेजे सासरी जाणाऱ्या

मुली प्रमाणे दुखःद अंतकरणाने सोडले.

जाहिरात विश्वात झोकून दिल्या मुळे

गेल्या ५० वर्षात १०/१२ वेळाच माहेरी

(जेजे ) फेरी मारली असेन. प्रत्येक फेरीस तेथे

घालवलेली आयुष्यातील सर्वोत्तम ५ वर्ष

डोळ्या समोरून सरकली की पुढचे ५ दिवस

मी त्याच स्वप्नामध्ये रमायचो.(‘श्रावण’ ब्लॉग वाचा)

गेल्या ८ दिवसापूर्वी अचानक मला जेजे च्या

डीनचा फोन आला व त्यांनी ‘मी विद्यार्थ्याना मार्गदर्शन

करण्यास adjunct faculty म्हणून 
येऊ शकेन का?’ अशी विचारणा केली

मी क्षणाचाही विलंब न घेता ‘हो’म्हंटले,

मला शिकविण्याचा गमभन ही अनुभव नाही 

मग हा, ‘हो’ म्हणण्याचा उत्साह कोठून आला?

मनाच्या कुठल्यातरी कप्प्यात लपलेली  

सुप्त इच्छा जागी  झाली असावी,
कि सुवर्ण संधी न सोडण्याचा आदेश 
माझ्या पूर्व गुरुजनांनि नकळत मला दिला,
आता हि जबाबदारीची  खिंड लढवावीच लागेल.

५० वर्षाचा अनुभवाची पोतडी घेऊन.

नवीन विद्यार्थी मित्रां सोबत अनुभव वाटण्यास

मी सज्ज झालोय, मिशन यशस्वी करणे 
हे आव्हान आता पेललेच  पाहिजे.

माझ्या सर्व गुरुजनानचे नामस्मरण करून
ह्या शुभ कार्यास वाहून घेतो.