कविवर्य श्री. मंगेश पाडगावकर यांच्या सुप्रसिद्ध कवितेने स्फुरणलेली गुंफण.
दिवस आपले सांभाळायचे,
एकमेकास जपावयाचे
चालताना आता झुलावायचे
एकमेका सांभाळायचे
दिवस आता विस्मरणाचे
डोक्यावरील चष्मा शोधावयाचे
तारीख वार न आठवण्याचे
समोर एकमेका पाहून
"कोण तू" म्हणून विचारायचे.
डोक्या वरील चष्मा
नाकावर सरकवीत निरखायचे
मिश्कीलपणे डोळे मिचकावयाचे
दिवस आता घालवायचे
एकमेकास हसविण्याचे
तुझ्या खोकल्याला
सिरप मी पाजावयाचे
माझ्या पाठीस तू शेकावयाचे
दिवस आपले सांभाळायचे,
एकमेकास जपावयाचे
अगणित वेळा ऐकवलेल्या
एकमेकाच्या हुशाऱ्या
एकमेकास ऐकवून
दिवस आता घालवायचे
एकमेकास खुश करायाचे
आणखी एक दिवस सरला,
स्वगताने समाधान मानावयाचे
एकमेकांच्या सोबतीने
दिवस आता घालवायचे
वेळ झाली कि बसल्या जागी पेंगायचे,
समोरून 'आत झोपता का?'
पृच्छा आल्यास मानेने नकार देऊन
तरतरी आणल्याचे नाटक करायचे
समाधानाने अंथरुणावर पडावयाचे
फिरत्या पंख्याकडे डोळे लावून
निद्रा नाशाला अंगाई गीताने रिझवायचे
एकमेकांचा श्वासाचा अंदाज
घेत सूर्योदया बरोबर उठायचे
वर्तमानात श्वास घेत
भूतकाळातील गुंता सोडवीत
स्मितहास्य करीत सरत्या
भविष्याचे स्वप्न बघावयाचे
एकमेकास जपावयाचे
आल्या दिवसास सामोरे जात
भास्कराचे स्वागत करायचे,
मागील पानावरुन पुढे चालू
स्वगताचे पालुपद गुणगुणायचे
दिवस आपले सम्भाळायचे,
एकमेकास जपावयाचे
दिवस आपले आता आठवणींचे
झोपाळ्याविना झुलायचे
*ह्या वेड्यावाकड्या विचारांचा खचखोळ वेळोवेळी माझ्या वेड्या समाधानाकरिता कागदावर उतरवीत गेलो. ह्या ना कविता, ना लेख,ना गोष्टी, ना बाल गीते,मनी जसे आले, मेंदूला जसे दिसले तसे वहीत उतरविले,हा प्रयत्न कुठल्याही वांग्मय प्रकारात शोधूनही सापडणार ना मोडणार.माझा हा टाईमपास आवडल्यास तुमचा टाईमपास करण्यास वाचावे.ह्यात शोध/बोध् घेण्यासारखे काहीही नाही,काही असले अथवा दिसले तर ते माझे abstract सेल्फ portrait असे समजावे.
No comments:
Post a Comment