स्वप्न?

मला जाग आली तेव्हा मला त्पा रात्री पडलेले स्वप्न आठवले ते गूढ होते; मी एकटाच एका मोठ्या डोंगराकडे चाललो होतो माझ्या वाटेवर मला एक संन्यासी भेटला जो डोंगराच्या पायऱ्या चढत होता. मी हसलो तो परत हसला. त्याचे हसणे मला त्याच्याशी संवाद सुरू करण्यासाठी पुरेसे होते.

नमस्कार, मी मुंबईहून आलोय .

तो: नमस्कार,

मी: या गावाची महती एकुन आलो, या डोंगराच्या माथ्यावर मला शांती मिळेल आणि माझ्या प्रश्नांची उत्तरे मिळतील असे सांगितलेय. खरे आहे का?

संत हसत हसत उत्तरले "शांतता आपल्या प्रत्येका बरोबरच असते. ती अनुभवणे आपल्यावर अवलंबून असते.

जेव्हा संताने मला हा गुरुमंत्र दिला तेव्हा मी माझा प्रवास तिथेच थांबवला.

मी नतमस्तक झालो आणि माझी आंतरिक शांती शोधण्यासाठी मला आशीर्वाद देण्याची विनंती संतांना केली आणि त्यांनी हसून तथास्तु म्हणून ते मार्गक्र्मास लागले.

संतांची दिव्य वाटचाल पाहत, मी जवळच असलेल्या एका, झाडाखाली बसून मी डोळे मिटून ध्यान करू लागलो.

मी माझे डोळे हलके उघडले त्या क्षणी मला आधी भेटलेले संत समोर आले, हसले आणि म्हणाला बेटा तू तुझ्याच विचारात अडकला आहेस. पृथ्वीवरील कोणतेही नाते वाईट नाही तुमचा तो दृष्टीकोन आहे. प्रयत्न करा आणि इतर दृष्टीकोनातून पहा नातं बदलेल. ज्या क्षणी तुम्ही जागे व्हाल त्याच क्षणी, तुम्ही नवीन जगात जाल जिथे प्रत्येकजण तुमच्यावर प्रेम करेल, नेहमी हसत राहा.

आनंदी तणावमुक्त जीवनाची ही गुरुकिल्ली आहे. आनंद घ्या

हे त्याचे शेवटचे शब्द होते .

डोळे उघडले तेव्हा माझा कुत्रा मोती माझे गाल चाटत होता.

स्वगत बोललो, नवीन नात्याची सुरुवात दिसते.

हसत हसत मोतीला थोपटले.