श्रावण

श्रावण एक आठवण.

जे. जे. ईनस्टीट्युट ऑफ अप्लाईड आर्टच्या प्रवेश द्वारातून आलेला विद्यार्थी हा वास्तूच्या प्रेमात पडलाच पाहिजे, मी देखील असाच प्रेमात होतो. ५ वर्षात रोज घरी जातांना आम्हा मित्र मंडळीचा पाय निघता निघत नसे. कॅन्टीन हे आमचे दुसरे घर होते. मी मे महिन्याची सुट्टी देखील मी आवारात असलेल्या कॅन्टीन मध्ये घालवत असे.

 ५वर्षे कधी संपली हे कळलेच नाही. निकाल लागण्या अगोदर मला एमसीएम नावाच्या जाहिरात कंपनीत नोकरी लागली, नोकरीची वेळ सकाळी ९:३० ते ६ मी रुजू झालो. तो महिना मे होता. पहील्या दिवशी ६ वाजेपर्यंत वेळ कसातरी काढला.दुसऱ्या दिवसापासून मात्र ४:३० वाजता जे जे कॅन्टीन चे वेध लागायला सुरुवात झाली, पुढचे काही दिवस मला ६वा.पर्यंत बसवेना काहीतरी कारण सांगून मी ऑफिस मधून निघून जे जे मध्ये येऊन बसायचा, पण हे थापांचे गणित जास्त दिवस नाही चालले, कारण मला कामाच्या डेड लाईन सांभाळाव्या लागायच्या. ह्या नाखुशीत कसे बसे २ महिने काढले. पण मन मात्र जे जे च्या ओढीने दु:खी व्हायचे.

एवढ्यात श्रावण महिना लागला व माझ्या सुपीक डोक्यात वीज चमकली. पहिलाच श्रावणी सोमवारी लंच नंतर थोडासा धीर करून जैन साहेबांच्याटेबला जवळ गेलो व म्हणालो “सर आज से हमारा श्रावण महिना शुरू होता है”

जैन निर्विकार चेहर्यानी... तो?

मी घोडा दामटून, वो हमारेमे एक महिना सूर्य डूबनेके पहिले पूजा करके उपास छोडना होता है, तो ये एक महीना हम ४:३० बजे जा सकते है क्या?जैन माझा चेहरा न्याहळत म्हणाले ठीक है और किसको जाना है वो जा सकते है. मी पानिपतची लढाई जिंकलेल्या अविर्भावात त्याच्याकडे पाठ करीत आभार मानले. त्या नंतर एक महिना आम्ही सर्व आर्टिस्ट.  ४ वाजता बाहेर.

पुढचे सर्व श्रावण महिने रोज जे जे मध्ये जाऊन बसण्याच्या आनंदाची गोडी आजवर मी चाखली नाही. नंतर मात्र ओळखीची शेवटची बॅच पास झाल्यावर मी श्रावणातले उपवास सोडले व करिअर मार्गी लागलो.