घाई

मला घाई

उठायची, बसायची,

लिहायची वाचायची

खायची प्यायची

बघायची शिकायची

नोकरीची  

ठाऊक नाही हि घाई

कशासाठी?

विचारांती देखील कळत नाही

त्यामुळे वळत नाही

समजत नाही उमजत नाही

पर्याय काही सापडत नाही

प्रश्न काही सुटत नाही

कदाचित... हे उत्तर तर नाही?

घ=घामाचा

ई= ईर्षेचा

इर्षे शिवाय घाई नाही

घाई शिवाय घाम नाही

म्हणूनच सवय सुटत नाही

आहे की नाही गम्मत.

दिवस

उजाडला...उजाडला...उजाडला...

केलेस तरी काय?

इथे बसलो तिथे बसलो

तिथून उठलो इथे बसलो

उठलास बसलास पण केलेस तरी काय?

कायनाय कायनाय

नाय नाय म्हणायला

 लाज नाही वाटत काय?

कसली लाज कसले काय?

वाचायला गेलो तर डोळे थकतात,

लिहायला गेलो तर शब्द अडखळतात.

होते वेळ न-स-त्या उपद्वयापाची

फेसबुकच्या फेर फटक्याची,

यू ट्यूब वर मन रमवण्याची,

पोट गुरगुरून आठवण 
करून देते भूकेची,

एकचा ठोका काही थांबत नाही...

...जेवल्याशिवाय राहवत नाही

भरले पोट दिला ढेकर, 

आता हो काय करायचे?

घेतला पेपर पुन्हा वाचायला,

मथळ्याच्या पुढे बाकी बातम्या पुसटधुरकट

पापण्या झाल्या जड, झाली वेळ वामकुक्षीची!!

आली जाग चहाच्या तल्लफेनी

गरम गरम बातम्या, गरम गरम चहाचे घोट,

वाजले चार, वाजले पाच, झाले साडेपाच

झाली वेळ फेर् फटक्याची,

झाले फिरून सुर्य नारायणाला बुडवून.

दिला कान ताज्या बातम्यांना

लावले डोळे,एका मागे एक सुरु असलेल्या tvमालिकांना,  

बोध काही नाही निव्वळ करमणूक.  

बसलो वाट पाहत बायकोच्या डुलकीची

जसा लागतो डोळा तिचा,

मग काय माकडाच्या हाती ...

तसा माझ्या हाती येतो रीमोट...

सुरु झाला, मनचाहा च्यानल संचार,,,

खेल कुद्से लेकर पुराने तरानेतक

बस आनंद ही आनंद,

चक्क१२ च्या ठोक्यापर्यंत.  

मग दिली करून जांभईनेआठवण

मावळला.,,मावळला... 
आणखी एक दिवस!  

आहे की नाही रोजची गम्मत

गुरु

आज गुरु पोर्णिमा!

वर्षातून गुरुचे एकदा दर्शन घेण्याचा.

गुरु कोणाला म्हणावयाचे?

"आई वडील सर्व प्रथम गुरु" 

त्यानंतर माझे अस्तित्व सुरु

माझ्या अस्तित्वास आकार दिला माझ्या 

शालेय, विद्यालयातील गुरुजनांनी, नंतर

माझ्या आयुष्याच्या टप्प्या टप्प्यावर भेटलेल्या 

अनेक गुरूनी , 
यातील अनेक गुरु आज चंद्राने नेले. 
प्रत्येक गुरुपोर्णिमेस, 
चंद्र अधिक तेजोमय दिसू लागला. 
आता हे विश्वची माझे गुरु.
या विश्वासात येणाऱ्या सर्व  गुरुपोर्णिमेस माझा चंद्रास नमस्कार,
मी करतो माझी गुरुपोर्णिमा साकार.  

मन

मन

एक विहीर

त्याची खोली

मोजून संपत नाही

तळ कधीच दिसत नाही

प्रतिबिंब मात्र दिसते

जगाला दिसते  तसे

सुंदर, कुरूप,

शांत, उग्र,

स्वच्छ, गढूळ.

जगात उमटवलेल्या

ठशा प्रमाणे

पहा एकदा डोकावून

दिसता कसे ते

रोज नवे रूप दिसेल

केलेल्या कर्मा नुसार

बदलणारे...

आहे की नाही गम्मत

भटक्या मनाची.

ग

एके दिवशी काय झाले...

                   

मला “ग”ची बाधा झाली

पण बोध नव्हता झाला

‘मी म्हणजे कोण”

माझ्यासारखा नाही “कोण”

मी हिमालयावर सर्व जमिनीवर  

जसे जसे दिवस गेले तसे तसे 

पाया खालील बर्फ वितळले 

खाली येताना आधार नाही उरला

तेव्हां ‘ग’चा बोध झाला

यश हे मिळविणे कठीण

आणि टिकवणे त्याहून कठीणच.

राजा राणी

एके दिवशी काय झाले

राणीने दिला जन्म अर्भकाला

विचारले उत्सुक प्रजेने काय झाले?

राज कुमार कि राजकुमारी ?

राजा उद्देशला प्रजेला

“कुमार असो वा कुमारी?

की फरक पेन्दे?

राजकुमारी हो या राजकुमार

सब है एक बराबर

आज कि नारी नर से भारी

करें दूर सब बिमारी”

बात सुनकर राजा की,

खुश हो कर बोली प्रजा सारी

ये हुई ना बात.

अब बजाओ ब्यांडबजा!!!

जैसा राजा वैसी प्रजा

लगोरी

एके दिवशी काय झाले…

जवळ पास काही नव्हते,

अशा शांत जागेत सोबती होते ते,

फक्त विचार विचार आणि विचार.

एकावर एक सुविचारांची लगोरी रचत होतो,

भिती होती एखाद्या वाईट विचाराचा चेंडू कधी येइल,

नी कधी लगोरी उध्वस्त करेल.

उध्वस्त झालेले सुविचार पुन्हा रचणे

ह्याला पर्याय नव्हता.

मोर

एके दिवशी काय झाले

काळे ढग वेगाने धावत आकाशात एकत्र  जमू लागले

एका पांढऱ्या ढगाने काळ्या ढगास विचारले

“ अरे कारे जमला आहात तुम्ही सारे? ”

तसे काळा म्हणाला “ माहित कसे नाही तुला?

सारे काळे जमले म्हणजे आता मोर नाचणार!

आम्ही सर्व एकमेकावर आपटून ढोल वाजवणार,

आमची मैत्रीण डिस्को बिजली लाईट चालू करणार,

तुला यायचे आहे का? तर चल... पणआधी काळा हो”

असे म्हणताच पाढरयाने काळयास मिठी मारली व झाला काळा.

निघाला नाच पहायला, ढोल वाजवायला.

पोहोचले सर्व महाला समोरील बागेवर. लागले हळू हळू ढोल वाजवायला,

ऐकून ढोल, मोरांचा थवा लागला थुई थुई नाचायला,पिसारे लागले फुलायला,

डिस्को बिजलीने सुरु केला थय थयाट, आता मोर, ढग ,बिजली येऊ लागले रंगात,गडगडाट,कडकडाट, गडगडाट, कडकडाट आवाज वाढू लागले

बगीचा पिसाऱ्यानी कृष्णमय झाला, एवढ्यात...

काळ्याचे ढोल फाटले, आणि पावसाच्या धारा लागल्या,

बिजली पळाली भिजून ,थकले मोर नाचून,

धरती मात्र हसू लागली हिरवीगार होऊन.

रुपया

एके दिवशी काय झाले…

डॉल्ररच्या काठ्या मध्ये

पाय अडकला अन

रुपया घसरला...

झाली,गडबड साऱ्या देशात .

उडाली तारांबळ सरकारची

रुपयाला पुन्हा उठवायची

झाली किंमत ७० एका डॉलरची

झोपला... आपला रुपया, बघता.. बघता

आता कसला उठतोय

तो श्वास घ्यायला 

यह मतलब की दुनिया सारि

यहाँ कोई किसीका यार नही                   

                             

चाळ

 चाळींच्या झाल्या बिल्डिंगा

बिल्डींगांचे झाले टावर्स

आता

शेजारी वाटीत साखर मागणे नाही   

पाण्यासाठी भांडणे नाही

एकत्र साजरे सणवार नाही

मुलांची दंगा मस्ती धावणे नाही

आता

आता मजल्यावर फक्त शुकशुकाट,  

तुझे घर, माझे घर,

माझा संसार, तुझा संसार,

माझी मुले, तुझी मुले,

स्मितहास्या पलीकडे,ओळख नाही

ओळख झालीच तर,

लिफ्टपुरती, वरखाली जातांना

हाय हलो पुढे संभाषण नाही,

तू तुझा, मी माझा,

तुझी गाडी छोटी, माझी मोठी,

तुझी मुले लोकल शाळेत

माझी इंटरनॅशनल शाळेत,

माझा उद्योग तुझी नोकरी,

माझा खांदा तुझ्या खांद्याला कसा लागेल.

ह्या काळजीने झोप उडाली,

टावर्स पेक्षा चाळ बरी

कशी?

सांगेन कधीतरी...

शाई

शाई नसती तर

जग स्थिर राहिले असते का?

प्रगती म्हणजे काय हा प्रश्नच

उद्भवला नसता का?

आदिमानवा प्रमाणे

व्यवहार चालू राहिले असते का?

नाही नाही नाही

गरज ही शोधाची जननी,म्हणून

शाई जन्मास आली, म्हणूनच

रामायण, महाभारत, कुराण, बायबल

लिहिले गेले व सुरु झाले मानव जातीचे अधोपतन. 

जात, वर्ण धर्म,भेद,भाव, याचे राजकारण.

 न संपणारी कापूस कोंड्याची गोष्टं

जन्मास आली...

कशी?...

सांगेन कधीतरी...